Ai Yazawa - "Paradise Kiss"

Cieszę się, że odzew na moją pierwszą recenzję anime był tak pozytywny! Postaram się je dodawać co drugi/trzeci tydzień. Na początek będą to pozycje, które zrobiły na mnie wrażenie, później postaram się dodawać opinie dotyczące bieżących sezonów. „Paradise Kiss” chodziło za mną od jakiegoś czasu aż w końcu postanowiłam, że nie ma na co czekać. Wciągnęło mnie cholernie i uważam za zbrodnię, iż jest tylko 12 odcinków. To jakaś nowa forma sadyzmu. Także jest to josei, więc jeśli nie macie 18, teoretycznie nie jest to pozycja dla Was, ale wiadomo, jak to bywa.

Yukari „Caroline” Hayasaka jest osiemnastoletnią dziewczyną, która nie ma marzeń. W swoim życiu miała tylko jeden cel: uczyć się dobrze, aby zadowolić matkę. Jednak pewnego dnia, dziwny chłopak zaczepia ją na ulicy i błaga, aby została jego modelką. To spotkanie na zawsze zmieni życie naszej bohaterki. Caroline odnajdzie pasję, zyska marzenia, po raz pierwszy prawdziwie pokocha i z wegetującej licealistki zmieni się w prawdziwą kobietę.

Nie widziałam nawet 1/3 wszystkich anime, jednak śmiało stwierdzam: Ai Yazawa jest moją ulubioną autorką mang, na podstawie których powstają cudowne produkcje. Ta kobieta kreuje wspaniałych, głębokich bohaterów, którzy wzbudzają w odbiorcy całą gamę uczuć. Coś niesamowitego. W „Paradise Kiss” pojawiło się kilka postaci, którym pragnę poświęcić szczególną uwagę, bowiem były naprawdę bardzo interesujące.

Arashi Nagase gra w zespole, ma agrafki w twarzy i rozczochrane blond włosy. Kiedy pierwszy raz go zobaczyłam, uznałam, że będzie jednym z tych głupkowatych, wesołych gości, którzy żyją z dnia na dzień i są zwyczajnie dziecinni. To absolutnie zwodnicze wrażenie. Arashi to młody mężczyzna, który wbrew wszelkim pozorom jest odpowiedzialny, sumienny i rozsądny. Zgadzałam się z jego przemyśleniami na temat poczynań Yukari. To on jako jedyny, zamiast bezmyślnie jej przytakiwać i akceptować wszystko, powiedział jej, że nie robi dobrze. Poradził Caroline, dał jej do myślenia. Gdyby nie jego niewymuszona interwencja, dziewczyna miałaby duże kłopoty. Okazał się być dobrym, wyrozumiałym, mądrym facetem, a jego największą i jedyną wadą jest bezpodstawna zazdrość o dziewczynę, przy czym stawał się lekko agresywny. Bardzo zaskoczyła mnie ta postać i zrobiła na mnie naprawdę pozytywne wrażenie.

        Głowna bohaterka była dla mnie dużym zaskoczeniem. Jeśli oglądacie anime, wiecie, że autorzy mają skłonność do tworzenia głupich, bezmyślnych trzpiotek, na które zwyczajnie żal patrzeć. Yukari jednak, mimo że żyła w nudnej monotonii, radzi sobie doskonale. Zwrócił na nią uwagę niezwykle charyzmatyczny, przystojny i utalentowany młody mężczyzna, jednak ona nie ośmieszała się przy nim. Jego bezczelne, zawadiackie uwagi, które często były zabarwione podtekstem i miały na celu wyprowadzić ją z równowagi, zbywała lub ignorowała. Nie należy do tych dziewczyn, którym nigdy nic nie wychodzi, a ten „jedyny” i tak uważa je za wspaniałe (nie wiem z jakiego, kurde, zasranego tytułu, bo one są zwyczajnie żałosne). Pomimo faktu, że od zawsze wszyscy powtarzają jej, że jest piękna, Caroline w siebie nie wierzy, głównie przez matkę, dla której liczyły się tylko wyniki jej nauki. To właśnie jej pierwszy partner pomógł jej odnaleźć w sobie kobietę, to dzięki niemu zaczęła marzyć. Kolejne pozytywne zaskoczenie.

Ostatnią postacią, którą pragnę Wam przybliżyć jest Jouji „George” Koizumi. To najbardziej skomplikowany bohater w całym anime. W którymś momencie ich związku, Yukari stwierdziła, że nie zdołała jeszcze rozgryźć George’a. Mnie także nie udało się tego uczynić w 100%. Być może, jeśli odcinków byłoby więcej, w efekcie nie przyśpieszono by tak akcji i nie wycięto pewnych scen, odbiorca miałby większe szanse, aby zrozumieć tego utalentowanego młodego projektanta. Tak jednak nie jest. To postać pełna sprzeczności, jednak nie ma się poczucia, że wyposażono ją w zlepek gryzących się ze sobą cech, raczej czujemy, iż jest coś, czego o nim nie wiemy. I właśnie to „coś”, wyjaśniłoby dlaczego właśnie tak zachowuje się George. Niejednokrotnie wspominano, że jest on „dżentelmenem”, i jest – jeśli wszystko mu pasuje. W momencie, kiedy wydarzy się coś nie po jego myśli, staje się zwyczajnie chamski i nie ma na tyle klasy, by choć odwieźć tę biedną pannę do domu, bo jest środek nocy. Jednak po takim incydencie, on robi coś, co sprawia, że myślisz: „Kurde, to naprawdę troskliwy i ciepły facet!”. Opiekował się Yukari, jednoczenie jednak nie chciał być dla niej wsparciem. Szczerze gardził kobietami, które nie podejmowały same decyzje. Wciąż powtarzał Caroline, że ma być niezależna, że to jej życie i jej decyzje. Nigdy nie wypowiedział się, co sądzi o jej poczynaniach, tylko je akceptował bez zająknięcia. Często z jego ust padały okrutne osądy, a reakcje Yukari udowadniały, że ma ona cholernie grubą skórę. Obejrzałam wszystkie odcinki i nadal nie wiem, co on tak naprawdę czuł do głównej bohaterki. Nie rozumiem do końca jakim jest człowiekiem. Jednak to osoba przyciągająca ludzi, bardzo tolerancyjna, krytykująca ale jednocześnie pełna wyrozumiałości. Nie zdziwi Was zapewne, że to kobieciarz, ale ośmielę się stwierdzić, że kochał Caroline. Niezwykła postać, doprawdy nie wiem, jak go odbierać, jeszcze nigdy bohater nie wzbudzał u mnie tak wielu sprzecznych emocji.

Opening i ending: świetne. Piosenki są przyjemne dla ucha, tak samo zresztą, jak grafika. Nic dodać, nic ująć.

Fabuła, co prawda, opowiada o dziewczynie, która dąży, by zostać modelką. Jednak jeśli spodziewacie się, że spotkacie w „Paradise Kiss” wybiegi, trudy modelingu, zawziętą rywalizację między początkującymi pięknościami, to się rozczarujecie. Akcja skupia się na zmianach, jakie zachodzą w głównej bohaterce. Obserwujemy, jak budzi się w niej pragnienie, by coś osiągnąć, jak zaczyna do czegoś aspirować, a nie idzie ślepo w kierunku, który wskazuje jej matka, bo sama nie ma pomysłu na życie i jest jej wszystko jedno. Jesteśmy świadkami tego, jak sama podejmuje swoje pierwsze ważne decyzje i stara się dojść, co chce robić w przyszłości.

Grafika i kreska niewiele różni się od tej występującej w „Nanie”. Nic w tym dziwnego – w końcu to dzieła tej samej autorki.

Zakończenie tej historii wzbudza emocje. Jednym się podoba, innym nie. Ja należę do drugiej grupy. Ai Yazawa po raz kolejny rozszarpała mi serce, by następnie bezlitośnie posypać sól na jego strzępy. Wspominałam już, że nie jestem fanką romansów, jednak potrafię docenić umiejętnie i inteligentnie poprowadzony wątek romantyczny. Lubię mądre romanse z mądrym zakończeniem, a tutaj właśnie takie ma miejsce. Bardzo poruszający finał, kiedyś wstydziłabym się to napisać, ale nie obecnie – płakałam, a raczej wyłam. Poczułam ból i radość zarazem. Ai Yazawa to bardzo wyrafinowana sadystka. I wiecie co? Mam nadzieję, że to nigdy się nie zmieni.

Autor: Ai Yazawa

Tytuł: Paradise Kiss

Studio: Madhouse

Reżyser: Osamu Kobayashi

Data wydania: 13 października 2005

Liczba odcinków: 12

Ocena: 9/10

                                                                                                                                      Ann